بخشی از مناجات شیرین شعبانیه

هو الحی

 

خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،

 و شنوای دعایم باش آنگاه که می‌خوانمت،

 و صدایم را بشنو گاهی که صدایت می کنم،

 و به من توجّه کن هنگامی که با تو مناجات می‌نمایم،

 همانا به سوی تو گریختم،

 و در حال درماندگی و زاری در برابرت ایستادم،

 به پاداشی که نزد توست امیدوارم،

 آنچه را که در درون دارم می‌دانی،

 بر حاجتم خبر داری،

 نهانم را می‌شناسی،

 کار بازگشت به آخرت و خانه ابدی ام بر تو پوشیده نیست،

 و آنچه که می‌خواهم به زبان آرم،

 و خواهش خویش را بازگو کنم 

و هم آنچه را که برای عاقبتم امید دارم

 بر تو پنهان نیست.

 همانا آنچه تقدیر نموده ای بر من ای آقای من

 

در آنچه که تا پایان عمر بر من فرود می‌آید

 

و از نهان و آشکارم جاری شده است،

 و تنها به دست توست.

 نه به دست غیر تو؛ فزونی و کاستی ام و سود و زیانم. 

خدایا! اگر محرومم کنی پس کیست آن که به من روزی دهد؟ 

و اگر خوارم سازی پس کیست آن که به من یاری رساند؟

 

 

پ.ن: همه ی چملات این مناجات زیبا؛ شیرین و دلنشین و تامل برانگیز هستن.